Pozostała godzina do północy, 60 minut i zacznie się odliczanie J. Magda bawi się w Krakowie razem z koleżanką, Ty jesteś nie wiadomo gdzie i nie wiadomo z kim. Moja siostra bawi się z mężem w Mikołowie, moja mała siostrzenica Julka śpi… Każdy z nas w zupełnie inny sposób przywita Nowy Rok i pewnie tylko ta jedna chwila będzie wspólna dla nas wszystkich… a później rozejdziemy się własnymi ścieżkami, jak zawsze. SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU WSZYSTKIM!!!
Znowu poczułem się sam, zupełnie sam na całej planecie… kiedy byłem na spacerze dookoła panowała kompletna cisza, z nieba prószył śnieg dużymi, grubymi płatkami. Niestety dość szybko topniał pod butami. Jakiś psiak mnie obszczekał po drodze… więc drobna korekta – jednak nie jestem całkowicie sam na Ziemi ;). Do zobaczenia psiaku!
Korzystając z wolnych dni, chodzę ostatnio późno spać, grubo po 2-3 w nocy. Niestety kończy się to stanem ciągłego ziewania w najmniej odpowiednich sytuacjach ;) np. w kościele. W ciągu dnia odczuwam w godzinach popołudniowych nieodpartą potrzebę drzemki, co przy czytaniu jest faktem dość męczącym – nagle zatraca się główny wątek artykułu, głowa opada, przed oczami pojawiają się senne mary… okropność.
Zajadając się wciąż w wielkiej ilości, własnymi siłami zrobionymi makówkami, słuchając kolęd pomimo oficjalnie poświątecznej pory, czytając wciąż niedoczytane jeszcze świąteczne wydania kolorowych magazynów publicystycznych, co jakiś czas uciekam myślami znad wykaligrafowanych liter. Wracam do wczorajszego spotkania z dawno niewidzianym przyjacielem, który pamiętając, przesłał mi piękne życzenia świąteczne, myślami błądzę wokół osoby Magdy, z którą moja przyjaźń chyba okazała się niezbyt mocna i trwała, skoro oboje nie odezwaliśmy się już do siebie od dłuższego czasu, nie pozdrawiając się nawet w Święta…, myślę o wczorajszej wizycie u chrześniaka, o niezgrabnie wpisanej mu pamiątkowej frazy na karcie książki (może kiedyś, kiedy grube tomisko wciąż będzie spoczywać na Jego półce, we własnym już mieszkaniu – powiedzmy za jakieś 20 lat, zajrzy do niej z ciekawości, trafiając na te kilka liter z datą 2009 roku.), o tym jak te dzieci szybko rosną – Kuba i jego kuzyn, Kacper. Myślę o zbliżającym się sylwestrze, o wzgórzu, o tym, co dokładnie w noc 31 grudnia ogarniało moje serce 9 lat temu, kiedy stałem na Wzgórzu, ciemną nocą z rzadka rozświetlana przedwczesnymi wybuchami fajerwerków. Zostało jeszcze kilka dni do chwili, kiedy znowu w głowie dojrzewać będą jakieś niesamowite plany, marzenia, nadzieje. W sumie jest ich coraz mniej. Może to kwestia dorastania?
Minął okres przedświątecznych zakupów, poszukiwania prezentów, desperackich prób zgadywania czyichś gustów i smaków. W dal odchodzą pospiech i krzątanina przy przedświątecznych porządkach, załatwianie ostatnich spraw… Kończy się materialny okres przygotowań, by od momentu wigilii i późnej pasterki poczuć wreszcie Jego nadejście. Bóg znowu rodzi się w naszych sercach dając ponownie nadzieje, tęsknoty, marzenia często za tym, co w okresie poza świątecznym wydaje się zbyt trudne do osiągnięcia. Za każdym razem, gdy rodzi się Jezus dopada nas jednak wiara w kolejny cud. Istnieje też rodzaj tęsknoty oparty na obrazie postaci ludzkiej, która z miłości do innych poświęciła całą siebie, bo kochała bezwarunkowo. Jezus był Bogiem, był też jednak jednym z nas, odczuwającym ból i słabości ludzkie, to jednak nie przeszkodziło mu kochać. To jednak przecież już zupełnie inny wymiar… dziś nic już nie jest bezwarunkowe, dlatego tęsknimy.
Jest taka strona internetowa, gdzie prezentowane są dalekosiężne prognozy pogody. Jakiś czas temu jakaś mądra osoba zamieściła tam informacje na temat stopniowego pojawienia się zimy , a więc śniegu i mrozu. Tak dokładnie to… miało zacząć padać już od wczorajszego dnia, a tu nic… ani mrozu ani śniegu. Przy okazji wyszedłem an głupka przed innymi…. Pewnie ogłaszając znajomym rychłe opady białego puchu. Tymczasem wciąż panuje plusowa temperatura, chmur śniegowych ni w ząb :> Mam nadzieje , że przynajmniej informacja o białych Świętach Bożego Narodzenia spełni się w stu procentach… Byłoby super J
Tak się złożyło, że wraz z dziećmi składaliśmy w piątek papierowe figurki Świętego Mikołaja z wycinanych elementów. Wszystko szło dobrze do momentu, kiedy z luźnych, kartonowych cząsteczek zaczęła wyjawiać się coraz wyraźniejsza postać Świętego…, gdy do kompletu dołączyło biskupie nakrycie głowy i pastorał, jedno z dzieci ze zdziwieniem zapytało "proszę pana, a kto to jest?". Kiedy wyjaśniłem, że to właśnie główny bohater dnia 6-tego grudnia, wciąż patrzyły na mnie pełne niedowierzania i zdziwienia oczy. Jasne stało się dla mnie, że większość siedmiolatków kojarzy postać Biskupa z Mirry tylko i wyłącznie z cocacolowym, opasłym, brodatym krasnalem zwanym z grubsza "mikołajem", wydającym z siebie dodatkowo podejrzane odgłosy typu "hohoho". Rys amerykańskiego zimowego idola jest w dzieciach tak mocno zakorzeniony, że tylko czekać chwili, kiedy część z nich załamie się brakiem przewodu kominowego w swoich blokowych m-ileś. Z drugiej strony… równie absurdalne bywały opowieści z czasów dzieciństwa mojego i moich rówieśników – wówczas "mikołaj" dostarczał paczki z prezentami wchodząc do mieszkań przez okno… sposób chyba nie mniej makabryczny niż przeciskanie swojego otyłego ciała przez ciasny komin. Mimo wszystko jednak "mikołaj" z moich dziecięcych wyobrażeń podsycanych opowieściami dorosłych nie dość, że wyglądał zdrowiej (szczupły i bez tych dziwnych czerwonych wykwitów na policzkach), to na dodatek bardziej przypominał oryginał – Mikołaja z Mirry. Tak, ale to już zupełnie inne czasy…, więc kiedy przypadkiem idąc przez miasto w późnych godzinach nocnych, z 5-tego na 6-tego grudnia usłyszymy znienacka dochodzące gdzieś z góry, przytłumione "hohoho", schowajmy się czym prędzej pod jakimś daszkiem… a nóż jeden z reniferów będzie miał problemy gastryczne.
P.S. a na problemy z żołądkiem, jak wszyscy wiedzą najlepszym lekarstwem jest szklanka coca-coli…
Przypadkowo wpadła w moje ręce kaseta ze ścieżką dźwiękową do legendarnego już chyba obrazu – Twin Peaks. O ile w przypadku filmu trzeba się zdrowo napocić w celu zrozumienia fabuły, o tyle muzyka tła wpada może nawet zbyt łatwo do ucha. Wśród utworów największa chyba perełka – The Nightingale. Spokojna, senna przytulanka w sam raz w czas zmierzchu dla dwojga zakochanych… ech, aż człowieka coś ściska pod lewym żebrem ;).
Stałem kiedyś
Przy oknie, w tym wieżowcu
Oni na chwilę wyszli
Więc byłem sam
Dotykając szklanej sfery
Świata, który miał istnieć
Poza piaskiem i krzemem
Pytałem i odpowiadałem
Bo była droga i był jej koniec
Zapewne właśnie tam
Gdzie planowałem
I wiły się samochody
Czerwienią w blasku słońca
Wiedziałem, na Litość Boską
Wiedziałem
Że droga musi prowadzić tam
Gdzie zaczęło się moje życie
W objęciach dźwięków
Nisko – wysokiego głosu Stinga
W dolinie otoczonej samymi blokami
Gdzie marzenia są sumą
Potęgi i siły szarych płyt
Tak, droga musiała
Tam właśnie się kończyć
I dojadę w to miejsce
Zanim oni wrócą
Znajdę marzenia
Ukryte gdzieś
Pomiędzy szarymi blokami
Zanim nadejdą…
15. 12. 2005'
Ktoś wyjeżdża i czujesz obawy, zwłaszcza, gdy celem podróży jest jakaś mieścina na końcu świata. Zawsze czujesz ten niepokój, kiedy ktoś bliski opuszcza bezpieczne miejsce i wybiera otwarty Świat... Wtedy można tylko cierpliwie czekać na powrót tego Kogoś, zupełnie tak jak robił to Muminek tęsknie wyczekując Włóczykija wczesną wiosną.
Od poniedziałku męczy mnie angina, prawdopodobnie dzięki antybiotykowi stan gardła nieco poprawił się – aż tak bardzo już nie boli i da się w miarę normalnie oddychać. Zaczął za to męczyć kaszel i ból głowy. Uczucie rozrywania oskrzeli przy nagłym ataku nie jest zbyt przyjemne… postanowiłem więc dla pewności odwiedzić laryngologa. Oczywiście prywatnie – przecież na "specjalistę" na usługach eNeFeZu czekał bym pewnie z pół roku. Na miejscu opowiadam, co i jak, pan doktor miły i uśmiechnięty, ale jakiś taki " w pospiechu", szybciutko diagnozuje zadowoliwszy się tylko spojrzeniem na nieszczęsne migdałki (do nosa już nie zaglądał) orzeka – no właśnie, że zatoki nieco zapchane. Spisuje raz dwa na karteczce, co i jak mam brać i stanowczym acz wciąż grzecznym ruchem "dziękuje mi za wizytę" kierując w stronę drzwi. Wizyta trwa zaledwie 5 minut. Kosztuje 50 złotych, a więc tyle ile w najlepszych momentach mojego życia zawodowego – w czasie prowadzenia zajęć ze studentami, zarabiałem w ciągu godziny ćwiczeń (do których przygotowywałem się tworząc notatki, slajdy). Gdy już jestem za drzwiami, nagłe "olśnienie" – moment, a co z preparatem do nosa na bazie sterydów, usprawniającym śluzówkę? Nieśmiało pukam do drzwi, bo jest tam już jakiś pacjent i pytam – "brać czy nie brać?"; "Niech pan odstawi, bo stan zatok jest dobry"…. Bądź tu mądrym, niczego już nie wiem…. Zaraz, prawie niczego. Wiem tyle, że z mojego portfela zniknęło 50 złotych. Moją skromną materię jestestwa chyba zaczyna ogarniać lekkie zmęczenie. Czasami marzę o bezludnej wyspie i posiadaniu wiedzy na temat samo uzdrawiania.
Podejrzana była już sobotnio niedzielna noc – rzucałem się z boku na bok, zasnąwszy grubo po 3 wstałem o 8 z tym trudnym do określenia, ale wielu znajomym uczuciem, że cos się zbliża. Gardło lekko pobolewa, węzeł podżuchwowy powiększony, lekki jak na Azie stan rozbicia – pierwszy rzut oka kieruje się na pudełko aspiryny, może wystarczy… Rzeczywiście po rozpuszczonym, kwaśno mdłym, ciepłym medykamencie człowiek dojrzewa słonko zza chmur J Niestety, kiedy mijają godziny i magiczne właściwości leku przestają działać, wraca gorączka – tym razem zdecydowanie większa, dreszcze, uczucie zimna i grabienia dłoni – skóra na opuszkach palców robi się dziwnie zmacerowana, jak po długiej kąpieli, palce mrowieją. Kolejny łyk "magicznej" aspiryny, znowu na jakiś czas robi się znośnie… niestety z godziny na godzinę maleją nadzieje, że to tylko zwykłe przeziębienie L
Czasami człowiek powie za dużo, później żałuje swoich słów, chociaż gdy je wypowiadał miały (tak mu się wydawało) jakiś sens. Później takie słowa – koszmarki gryzą człowieka w sam środek jestestwa, myśli próbuje się skupić zupełnie na czymś innym, a te twory kłębią się w kółko w głowie i nie dają o sobie zapomnieć. W pewnym momencie zaczyna się samego siebie nienawidzić za dar mowy, za zbyt ruchliwy język… jęzor… jęzorzysko… a chwilę później ma się już naprawdę tego wszystkiego dosyć i chce się odpłynąć gdzieś na bezludną wyspę, z daleka od jednostek ludzkich. Z biegiem czasu pamięć będzie wybielać wszystkie dramatyczne elementy a czas poskleja jakoś poczucie wartości.
Dzisiejszego dnia byłem świadkiem dość absurdalnej jak na moje gusta sytuacji… po zapłaceniu i w trakcie pakowania do reklamówki lekarstw w aptece, zauważyłem panią w wieku ok. 40stu lat z plikiem pustych recept pytającą się o jakiś lek i dawki…" no wie pani - ten który stosuje się na grzybicę". Kiedy farmaceutka podała nazwę, kobieta nieszczęsna przy pustych receptach wypisując jedna z nich musiała zapisać medykament fonetycznie, bo poprawiona przez magister przy okienku lekko zakłopotana odezwała się " ojej, źle napisałam …. I co teraz?". W tym momencie całkiem równocześnie i całkiem zdziwieni – ja i inna pani magister przed chwilą obsługująca mnie przy aptecznej ladzie spojrzeliśmy na kobietę, ta jednak nie zwracając na ans uwagi zaczęła wypisywać kolejny druczek. Sytuacja z lekka absurdalna, jakby wyjęta wprost ze skeczu monty-pythonowskiego. Kiedy wychodziłem słychać było rytmiczny dźwięk pieczątki, którą … pani doktor (?) podbijała kolejno recepty.
Listopad jak żaden inny miesiąc wydaje się być skazany na ludzkie wspomnienia pojawiające się pomiędzy mgłami i deszczową ścianą płaczu. Oprócz pamięci o naszych zmarłych przejawiającej się w płomykach zapalanych dziesiątkami zniczy, istnieje jeszcze inny rodzaj rozstania, żalu za przeszłością… To tęsknota za minionym, za tymi, którzy chociaż żyją realnie i fizycznie gdzieś na skrawku jakiejś połaci ziemi, w naszych sercach pozostawili jedynie ślad, zadrę, ranę, która w końcu, po latach z trudem zabliźnia się. Wciąż jednak jest na tyle otwarta, że każdy kolejny mglisty, listopadowy dzień z szybko zapadającymi ciemnościami pozwala uciekać naszym myślom w tamte strony, mgliste i dość ponure, w których za każdym razem ponownie się gubimy.
No i znowu mamy piątek. Można dłużej posiedzieć nocą przed TV, jechać na nocne zakupy do Tesco… może zwyczajnie nawet tylko po to, żeby poobserwować nocne życie miasta. Wstąpić po drodze na Stawiki, zatrzymać się i pogapić w odbite w wodzie światła nocnego życia mieszkańców pobliskich wieżowców, zatopić w lekko śpiących myślach, przybierających w takiej chwili senne marzenia J. Można też wypić duże tyskie w międzyczasie wsłuchując się w znów całkiem nowo brzmiące dźwięki Queen'u. Można być wolnym, przez te kilkanaście godzin.
Są filmy, których nigdy nie obejrzę. Nigdy nie obejrzę Harry'ego Pottera. Zwyczajnie – nie jestem pod urokiem tej bajecznie magicznej opowieści. Uważam ją za słabą i pełną zapożyczeń – sama idea podobno zaczerpnięta z "Akademii pana Kleksa", z kolei czekoladowe żabki kojarzą mi się zdecydowanie z niepowtarzalnym skeczem Monty Python'ów o bombonierce i jej zawartości ( dla niebędących w temacie – chodzi o czekoladki "chrupiąca żabka" J ).Książka? Podziękuję – pamiętam jak z wypiekami na twarzy zaczytywałem się w seriach opowieści o Panu Samochodziku, przygodach Tomka Wilmowskiego opisanych w książkach Alfreda Szklarskiego. Te książki wręcz się pożerało. Zmusiłem się do przeczytania kilku stron grubego tomiska o młodocianym czarodzieju z Hogwartu. Nie poczułem niczego… Przykro mi pani Rowling, nie dorasta pani do pięt autorom moich książkowych wspomnień.
Papier – całkiem zwyczajny, gładki, formatu A4. Właściwie jego brak. Dziś na pytanie – "czy są kartki?" Musiałem odpowiedzieć "przykro mi, ale skończyły się". Nie powiedziałem nic więcej – o tym, że czekamy na odpowiedź Komitetu Rodzicielskiego w/s przekazania środków na zakup materiałów. Wystarczy 10 zł – tyle kosztuje najtańsza ryza papieru do drukarek i ksero. Dzieciom nie powiem również – "złóżcie się po 50 groszy", to niezgodne z prawem. Świetlica szkolna jest nieodpłatna. Święta Bożego narodzenia dopiero za niecałe dwa miesiące, zatem uzyskanie funduszy ze sprzedaży ozdób i kartek chwilowo odległe w czasie. Nie, nie powiem dzieciom – "Kochani, każda kartka kosztuje, budżet jest skromny, starajcie się jak najmniej rysować". Sam, jako dzieciak stępiłem niejedna kredkę. Mogę tylko prosić - "szanujcie papier, każdą pojedynczą kartkę, bo żeby powstała najmniejsza z nich trzeba ściąć drzewo". Może posłuchają?
Troszkę o pogodzie. Ostatnio odwiedziłem jeden z portali tematycznych dotyczących polskiej aury i…. niestety, znowu (podobno) szykuje się beznadziejna zima – tzn. chlapa, chlapa i jeszcze raz chlapa, deszcze. Jeśli pojawi się śnieg to tylko chwilowo, a to za sprawą dodatnich temperatur. Jednym słowem – ulepić bałwana będzie ciężko (dobrze, że większość chodzących bałwanów odporna jest na plusowe temperatury ;) ). Święta bez śniegu to też nie to samo… niestety. Jedyne pocieszenie w tym, że przynajmniej jesień mamy taka prawdziwą – złoto polską J. Kto nie zwrócił na to jeszcze szczególnej uwagi namawiam na spacer, najlepiej w lesie, gdzie paleta ciepłych jesiennych barw otoczy nas ze wszystkich stron J. Pozdrawiam!
